We hadden ons gisteravond al helemaal georganiseerd. De vuile was bij de vuile was, de electronica bij de electronica en de lekkere hapjes bij de lekkere hapjes.
Je kunt je boeltje maar bij elkaar hebben. Na het ontbijt de laatste bundel ansichtkaarten bij de receptie op de bus gedaan, want dat was gisteren niet gelukt. De postman was gister aan het eind van de middag namelijk net geweest en dan kun je ook niet je kaarten afgeven. Beetje vreemd, maar dat ligt vast aan ons.
Beetje triestig eindelijk onderweg – zoveel zin hebben we nou ook weer niet in Nederland – en toen bleek Annie stil gevallen. Met de nadruk op stil. Ze was blijkbaar klaar met ons, alleen wij nog niet met haar. Ka heeft nog geprobeerd op haar in te spreken, maar er kwam werkelijk geen woord meer uit. We zagen het al voor ons: 12-baans wegen rond Atlanta en welke links of rechts moeten we nu aanhouden?! Uiteindelijk bleek dat allemaal wel mee te vallen, maar het probleem zat echt in de staart: de return rental cars was onvindbaar.... Beter gezegd: de bordjes ontbraken. Na vijf rondjes rond het vliegveld, ook deze bestemming uiteindelijk gevonden. Best knap weer, van ons.
Op zo-n dag zit dan ook alles tegen. Het vliegtuig stamt van voor de oorlog; als haringen in een ton, zonder personal touch screen en wij zitten links en rechts ingeklemd tussen twee medepassagiers. Dit moeten we dus gewoon uitzitten.
Wat we het allerleukste vonden: de swamps met echte gators (beiden), maar Atlanta (veel gedaan en gezien) staat ook ergens boven aan het lijstje. Het minst leuk: Bourbon Street (bad smell!). Zeker nu we weten dat deze naar het franse koningshuis is vernoemd en ons franse vliegtuig eveneens te wensen over laat. Later!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten