Zaterdag 25 september

Zaterdag 25 september



We hadden ons gisteravond al helemaal georganiseerd. De vuile was bij de vuile was, de electronica bij de electronica en de lekkere hapjes bij de lekkere hapjes.
Je kunt je boeltje maar bij elkaar hebben. Na het ontbijt de laatste bundel ansichtkaarten bij de receptie op de bus gedaan, want dat was gisteren niet gelukt. De postman was gister aan het eind van de middag namelijk net geweest en dan kun je ook niet je kaarten afgeven. Beetje vreemd, maar dat ligt vast aan ons.

Beetje triestig eindelijk onderweg – zoveel zin hebben we nou ook weer niet in Nederland – en toen bleek Annie stil gevallen. Met de nadruk op stil. Ze was blijkbaar klaar met ons, alleen wij nog niet met haar. Ka heeft nog geprobeerd op haar in te spreken, maar er kwam werkelijk geen woord meer uit. We zagen het al voor ons: 12-baans wegen rond Atlanta en welke links of rechts moeten we nu aanhouden?! Uiteindelijk bleek dat allemaal wel mee te vallen, maar het probleem zat echt in de staart: de return rental cars was onvindbaar.... Beter gezegd: de bordjes ontbraken. Na vijf rondjes rond het vliegveld, ook deze bestemming uiteindelijk gevonden. Best knap weer, van ons.

Op zo-n dag zit dan ook alles tegen. Het vliegtuig stamt van voor de oorlog; als haringen in een ton, zonder personal touch screen en wij zitten links en rechts ingeklemd tussen twee medepassagiers. Dit moeten we dus gewoon uitzitten.

Wat we het allerleukste vonden: de swamps met echte gators (beiden), maar Atlanta (veel gedaan en gezien) staat ook ergens boven aan het lijstje. Het minst leuk: Bourbon Street (bad smell!). Zeker nu we weten dat deze naar het franse koningshuis is vernoemd en ons franse vliegtuig eveneens te wensen over laat. Later!!!!

Vrijdag 24 september

Voorzien van een goedgevulde rugzak (vooral vocht), van top tot teen ingesmeerd met Deet en met de camera in de aanslag, vanochtend naar de Eufaula Wildlife Refuge vertrokken. In het hoofdkwartier te woord gestaan door een vrouwelijke veterane uit het Amerikaanse leger. Haar begroeting deed ons bijna in de houding springen, maar uiteindelijk bleek het een gezellig mens voor een praatje pot. Ze stuurde ons naar de Kennedy unit in het park, vanwege de huge gators en raccoons (zie foto).

Voor de verandering zonder problemen de betreffende unit gevonden, nu de gators en raccoons nog. Dat laatste is niet zo goed gelukt. Behalve drommen sprinkhanen, kuddes libellen, enorme zwermen muggen (waarvan Ka het slachtoffer is geworden) en een (1!) kraanvogel, hebben wij geen beest gezien.

Wij denken dat het wel eens te maken zou kunnen hebben met de temperatuur. Per slot van rekening was het getting cold en gaf de meter slechts 94F aan. De raccoons zaten zich in hun koele holletjes waarschijnlijk het lazarus te lachen om de twee roodaangelopen toeristen die het transpireren niet bijgedronken kregen. Wij durven te stellen dat dit de heetste vakantie is die we ooit hebben meegemaakt.

Na nog even kort aan ons bruiningsprogramma te hebben gewerkt, hebben we de tassen reisklaar gemaakt (en buiten op de stoep gezet). In de zweem van zoveel stinkend wasgoed verwachten wij de volgende dag anders niet te halen. In de wetenschap dat we na de vakantie mede daardoor het nodige te doen zullen hebben, heeft geen van tweeen heel veel zin om naar huis af te reizen. Helaas, ook aan onze vakantie komt een einde. Wat we naar alle waarschijnlijkheid nog het meeste zullen missen is ons blog. En de stilte. Vanwege al die mussen die niet meer van het dak zullen vallen. Tot straks!

Donderdag 23 september

Vanochtend  met lichte tegenzin vertrokken naar Eufaula. Dat kwam enerzijds door de verstoorde nacht en anderzijds vanwege de nogal lange rit.  Eerst de nacht. Net toen we tegen een uur of een de slaap hadden gevat stond er een damesduo op de deur te bonzen met de mededeling dat zij hun key binnen hadden laten liggen. Net of wij daar wat aan konden doen. Win stoof haar nest uit, rukte de deur open, snauwde hen af, smeet de deur weer dicht en ging terug naar bed. Maar ja, zie dan de slaap maar weer snel te vatten .... Niet de meest wenselijke voorbereiding voor de rit (500 km) die enkele uren later op het programma stond.

We hadden ons voor genomen om onderweg niet te stoppen (niet dat er ook maar iets te doen was...) zodat we uiterlijk rond een uur of vier in/aan het zwembad konden zitten/liggen. Na een slechte nacht is het tenslotte goed vertoeven aan het rand van het water. Omdat het zwembad net als in Nashville midden op het parkeerterrein gesitueerd was, hadden wij er bij aankomst meteen goed zicht op. Zulk groen water hadden wij nog nooit gezien! Helaas bleek het bij nadere inspectie een afdekzeil te zijn.

Navraag bij de dienstdoende receptioniste leerde dat het the end of the season en getting cold (zie plaatje) was....

Enigszins verbouwereerd keken wij elkaar aan; de temperatuurmeter gaf immers (nog altijd) 93F (!) aan.
Gelukkig mochten we van de betreffende dame wel van de bedjes gebruik maken; dus daar lagen wij inderdaad rond een uur of vier midden op de parkeerplaats bij een afgedekt zwembad. Want tja, ons bruiningsprogramma moet natuurlijk gewoon doorgang vinden.

De dag verliep uberhaupt wat  bijzonder. Het geplande raften bleek ook al niet door te kunnen gaan omdat Lake Eufaula deze wateractiviteit helemaal niet biedt. Bleek dat wij in de voorbereiding van deze reis een Eufaula in een heel andere staat hadden bekeken.... . Enfin, flexibel als wij zijn, gaan wij nu morgen gewoon naar de Eufaula Wild Life Refuge. Daar zitten namelijk dinosaurussen. Maar die zijn al een tijdje dood, zo hebben wij begrepen. Save journey!

Woensdag 22 september

Onze shopping-activiteiten voor deze vakantie hebben we op gedenkwaardige wijze afgesloten; enerzijds met de mooiste outlet die we zijn tegengekomen en anderzijds door 20 dollar uit te geven aan een zak(je) gummiebeertjes, wat Engelse dropjes en twee (kleine) zakjes pindaś. Zonder een spier te vertrekken, maar toegegeven: met lichte schrik... . Om zo lang mogelijk van deze duurbetaalde lekkernij te genieten hebben wij ons rantsoen bepaald op twee beertjes per dag waarop we dan minstens een half uur moeten zuigen.

In de loop van de middag richting het hotel gereden, waar we onder een dreigend wolkendek toch nog aan ons bruiningsprogamma hebben kunnen werken. Denk nu niet dat er een weersomslag heeft plaatsgevonden, want het is hier nog altijd boven de 90F! Na een verkwikkende douche de gitaarwinkel bezocht.

Vriendelijk geholpen door een jonge man die niets van meisjes moest hebben maar verder heel aardig was, hebben we een capo op de kop getikt, evenals een paar spannende plectra.

Voor het diner had Ka haar stoute (en nieuwe!) schoenen aangetrokken waardoor zij voor het eerst tijdens deze vakantie een biefstuk durfde te bestellen. Die viel gelukkig niet helemaal verkeerd.  Morgen onze laatste standplaats VS-2010. Met name Win moet daar nog even helemaal niet aan denken en Ka trouwens ook niet. Sweet dreams!, dus, for the time being... .

Dinsdag 21 september

Hoewel we het vandaag hard hebben geprobeerd is het niet gelukt om uit de verdwaalmodus te raken. We kwamen er pas achter in welk hotel we zaten toen we er al 30 km voorbij waren gereden. Omdat ook de autochtoon op zijn mower - dit keer zaten we echt in the middle nowhere - ons niet kon vertellen waar we heen moesten, zijn we zonder Annie een zoekactie naar ons motel gestart. Het knappe was dat we het nog hebben gevonden ook. De schrik was echter groot toen de Indiaase allochtoon achter de receptie ons in eerste instantie wist te vertellen dat wij geen reservation hadden. Gelukkig beschikken wij over een behoorlijke mate van vasthoudendheid en bleek hij uiteindelijk degene die in de war was en niet wij.

Nadat we ons zelf hadden geinstalleerd, op zoek gegaan naar een lunch. Daarbij liepen we geheel per ongeluk tegen een Dollar Tree aan en daar stonden (of liever gezegd, hingen) de medicijndoojes voor Moni in rijen van drie opgesteld. Hoera!

Helemaal zat van de kip, de burgers en de friet vond Ka via internet een Red Lobster op nog geen 3 kilometer bij het hotel vandaan. Daar zijn we, na ons bruiningsprogramma voor vandaag netjes te hebben afgewerkt, gretig naar toe gereden. We hebben er heerlijk gegeten (zie foto): met dank aan en heel veel knuffels voor mamma van de Laar! Bij het schrijven van dit blog zitten we nog steeds na te genieten!

We hebben op deze locatie (Mobile) nog geen vliegtuigen in de voor- of treinen in de achtertuin kunnen ontdekken. Wel zitten we met ons neus aan (bijna op) de snelweg. Nou ja, een mens kan niet alles hebben. Namaskaar!

Maandag 20 september

Na een onrustige nacht, de oorzaak kennen jullie inmiddels (voor de zekerheid zie plaatje), hebben we vandaag uitgebreid de boulevard tussen Gulfport en Biloxi verkend door deze circa zeven keer op en neer te rijden. Niet omdat dit op ons programma stond, maar omdat het richtingsgevoel van Win het volledig liet afweten. Duidelijk een gevalletje van de morning after... Vandaag geshopt en gezond (geslaagd) en gegokt (gezakt, maar binnen de marges).

Morgen zetten we koers naar Mobile. Wat we daar precies gaan doen is ook voor ons nog een verrassing; het ligt nu eenmaal op de route naar Atlanta en de thuisreis komt heel voorzichtig in zicht. Deze keer met recht: slaap zacht! (Vooral dat laatste....).

Zondag 19 september

Buiten het verzorgen van alle kindjes (de zusjes Philadelphia, de broertjes Nano en de drie geadopteerde eendjes) heeft Win er een nieuwe activiteit bij: het behoeden van de witte kussenslopen voor het gisteravond (door Ka) zwart geverfde haar. Zij doet dat door het kussen een oud zwart hemdje aan te trekken... . (Best vermoeiend, om Zwarte Magica te zijn).

Vandaag onze eerste Prime Outlet aangedaan, op circa ander half uur rijden van New Orleans (blij dat we daar weg waren...). Best een mooie outlet, niet heel erg groot, maar toch wat leuke cadeautjes gekocht (geheim....). Vandaar was het een klein half uurtje rijden naar ons volgende hotel in Gulfport.
Voor 56 dollar per nacht hebben we een inloop-douche met tv, een giga kamer met flatscreen, een balkon met uitzicht op het zwembad en dat alles vlak aan de boulevard met het strand voor de deur. Aan dat strand (zacht wit zand en palmpjes!) hebben we vanmiddag alvast een kijkje genomen.

Lekker gewandeld in het zeewater en daar hadden we een close encounter met een heuse rog (zie foto)! Het enige kleine spatje op al deze vreugde in Gulfport:  we hebben weliswaar een zwembad in de achtertuin, maar helaas niet zo ver er vandaan rijdt opnieuw (en vooral hoorbaar) een trein.... .
Mopperen doen wij echter niet want de voortuin bestaat uit een schone Mexicaanse Golf. Nu eerst nog even een beetje gokken en morgen: lekker zwemmen en zonnen!

Zaterdag 18 september

We zijn diep teleurgesteld dat er al twee dagen geen enkele reactie op ons blog is geweest. We overwegen dan ook om onze activiteiten op dit punt te stoppen. Want om nu voor de kat haar je-weet-wel bezig te blijven, dat schaadt de motivatie.....

We gaan ervan uit dat de radiostilte vooralsnog op een misverstand berust, vandaar alsnog een terugblik op onze laatste dag in New Orleans. De French Market was druk en gezellig. En vooral ook warm: 97F! Een normaal mens blijft bij dergelijke temperaturen binnen. Maar ja, dat is ook zo wat vlak naast de vliegtuigen en treinen. In het French Quarter bloemrijke, authentieke balkonnetjes gefotografeerd (Ka). En natuurlijk enkele cadeautjes gekocht.....

Daarna Bourbon Street wat nader verkend en de stank opgesnoven van de avond/vroege ochtend ervoor. Weinig meer van de authentieke jazz -omgeving van vroeger, denken wij. Vergane glorie, jammer. En vooral zeer  erg: geen enkele CD-winkel gevonden. Win is daarover zeer ontdaan.

Laat in de middag nog een uurtje aan ons bruiningsprogramma besteed. Dat moeten we tenslotte bijhouden. Verder kijken we uit naar onze eerste Prime Outlet. Die ligt op de route van morgen: New Orleans - Gulfport (of Biloxie). Winkels en strand. Wat wil een mens nog meer. Beetje mooi weer? Vast wel, als we de voorspellingen mogen geloven. Shop ze!

Enne: graag een reactie op onze laatste drie (!) blogs. Jullie denken er toch zeker niet zomaar vanaf te komen.

Donderdag 16 en vrijdag 17 september

Pfffff. Dat was donderdag...... Lange reis, geen internet op de kamer, geen restaurant in de buurt (dachten wij). Maar wel een broertje voor de kleine blauwe Nano; namelijk een kleine groene Nano! Die zitten nu gezellig bij elkaar in een Apple-zakje. Geen omkijken naar! I.t.t. de zusjes Philadelphia, die we sinds gisteren weer elke dag (goed!) moeten verzorgen.

Gauw naar de vrijdag. Die begon uiteindelijk goed: we hadden in de lobby zonder problemen een internetverbinding! He, he; dan valt er toch iets van je af.... Vooral na een slechte nacht: landende en stijgende vliegtuigen (in de voortuin), fluitende treinen (in de achtertuin), een 'gierende' airco en de vergeten alarmklok van de buurman. Een hazeslaapje in het zwembad zat er ook al niet in: er was geen zon (wel een hoop bewolking). Enfin, wij zijn niet voor een (1) gat te vangen. Goed gemutst met de auto op pad naar het sjieke Marriott Hotel (downtown New Orleans), waar we zouden worden opgepikt voor een swamp-tour (inclusief alligators). Da's gelukt! Paperazzi Ka heeft een paar prachtige, scherpe foto's (met scherpe tandjes!) kunnen maken. Aangezien jullie allemaal weten hoe een alligator eruit ziet, laten we het plaatje dit keer aan jullie eigen fantasie over.

Alvast heel even 'geroken' aan Bourbon Street (jasses!), wagen we daar morgen toch nog maar enkele uurtjes aan, net als aan de French Quarter en gelijknamige markt. Dat wordt vast een hele leuke dag! Proost!

Woendag 15 september

De dag begonnen met een bezoek aan het VVV van Natchez. We wilden namelijk erg graag een Kudzupark bezoeken en de boekjes waren nogal vaag over deze afstammeling van de boon. Helaas bleek er helemaal geen  Kudzupark te bestaan: deze plant groeit namelijk compleet in het wilde weg. Tot grote ergernis van de locale bevolking. Omdat de effecten van deze woekeraar nogal grappig kunnen zijn, wilden wij hem zeer graag fotograferen. Wat ons uiteindelijk toch is gelukt (zie foto).

Verder zijn we voor de hitte (93F! ) alle winkels en malls van Natchez in gevlucht, want daar was het lekker koel. Maar, niet voordat we een stadswandeling door de vooroorlogse (Burgeroorlog) wijk van Natchez hadden gemaakt. Aldaar een paar leuke eendjes op de kop getikt.... .

Opnieuw gegeten in de PizzaHut; je weet tenslotte niet wanneer je er weer een tegen komt. De hut bleek op woensdag het verzamelpunt van de Natchezse dorpsjeugd; een bonte verzameling van veel te grote broeken met daarop veel te grote shirts en daaronder veel te grote schoenen. Erg grappig om daar zo eens tussen te hangen. Dudes and Chickies !

Dinsdag 14 september

Helemaal ingesteld op de eindeloze rijen (begint met een b.....), begonnen we aan de etappe Memphis - Natchez. Gelukkig werden die eindeloze rijen (begint met een b....) afgewisseld door hele kuddes mowers, die de borders langs de snelweg aan het fatsoeneren waren. Zo hadden we tenminste nog wat te zien onderweg.

Tot onze grote verrassing ruim over de helft van onze etappe tegen een Apple store aan gefietst. Daar is Ka moeder geworden van een kleine Nano (zie foto) en Win tante, natuurlijk. Twee weken oud is-ie nog maar en alleen in Amerika te adopteren.

Ook Natchez zelf bleek een enorme verassing in petto te hebben: na een week lang vergeefs te hebben gezocht naar een PizzaHut staat er eentje in de voortuin van ons Motel. Goeie bekomst!

Maandag 13 september

De paarden stonden niet in de wei en nergens werd vermeld waaraan Elvis was dood gegaan. Dat wisten wij namelijk niet en we durfden het ook niet te vragen.... We vonden verder dat het vliegtuig nogal muffig stonk.

Kortom, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zijn wij geen echte Elvis fans. Het was aardig om er now geweest te zijn: but never again.

Nooit geweten, maar ook in Amerika is de nouvelle cuisine ontdekt. Daar wordt het alleen weight watchers  diner genoemd: 1stukje kipfilet , vijf roosjes broccoli en een in vieren gesneden red potatoe. Eindelijk een keer onze bordjes helemaal leeg gegeten. Bonne apetite!

Zondag 12 september

Vandaag hebben we een paar belangrijke ontdekkingen gedaan.

1). Tot circa 11.30 uur heb je Beale Street helemaal voor jezelf en als je net doet of je Baptist bent, kun je de auto voor de nabijgelegen kerk gratis parkeren.

2). In tegenstelling tot wat de folders beweren (factory outlet, shops, dinner and enjoy ) is in Tunica geen bips te beleven. Moesten we wel 50 km voor rijden om daar achter te komen... .

3). Maar de allerallergoeiste  ontdekking van vandaag is dat we in de middle of somewhere in plaats van nowhere zitten: op nog geen 7 minuten rijden van het hotel bevinden zich de Best Buy ,Walmart ,Target, TGI Fridays, om maar eens wat te noemen. Verder kunnen we mededelen dat ons bruinings- programma voorspoedig verloopt.

Morgen op naar Graceland: it is now or never!

Zaterdag 11 september

Een eindeloze rit tussen eindeloze rijen bomen. Zo gaar als vijf pakjes boter kwamen we in ons hotel aan.
Ondanks de saaie rit vandaag toch een geweldige mijlpaal bereikt: voor het eerst tijdens deze vakantie in en aan het zwembad gelegen. Kortom, ons bruiningsprogramma is gestart.

Jullie begrijpen het al in Memphis (en omgeving) schijnt de zon uitbundig!

Omgeving, inderdaad, want kleine teleurstelling is dat we werkelijk in de middle of nowhere onder de rook van het vliegveld logeren. Uit pure armoe een diepvriesmaaltijd bij de supermarkt gehaald. Maar het yoghurtje als dessert smaakte goed. Sweet dreams! (Hopelijk van een 1-sterren restaurant....).

Vrijdag 10 september

Nashville = rain. Het enige dat nog droog is, zijn de ponchos. Die lagen namelijk de hele dag in de auto. Jullie raden het al: in Nashviel de regen met bakken uit de hemel.

Tussen de druppels door hebben we de Bell Meade Plantation bezocht. In elke kamer een nieuwe guide compleet in zuidelijke klederdracht. Een dame speelde het klaar om een kamer 15 minuten lang te beschrijven met een glimlach van oor tot oor op haar gezicht. Net toen we dachten dat het elastiek eruit zou schieten verklapte ze dat ze zo was geboren. Aan het eind van de tour twee veeeeel te dure chocolaatjes gekocht, maar ze waren handmade en erg lekker.

Om in termen van John Cruyff te spreken: elke nadelige regendag hepze voordeel; we zijn al helemaal klaar (nou ja bijna) voor Memphis. Alleen nog een hapje eten en een nachtje (door)slapen (zou  weleens lekker zijn).
Goede reis!

Donderdag 9 september

Voorspoedige reis naar Nashville gehad met verschillende shop stops onderweg. Resultaat van de stops: 2 hemdjes, 1 shirt met lange mouwen, een portable hard disk inclusief sleeve, een paar schoenen, een blouse, een hond met een hootie, twee golfballen en nog wat kleine cadeautjes (verrassing!). In de avond gewoon doorgegaan met winkelen en in de hut van Willie Nelson terecht gekomen. Beetje gezeurd met de shop owner over de flood van afgelopen mei waardoor we nu niet naar de Opry Mills kunnen (F....!).

Saillant detail m.b.t. ons nieuwe onderkomen: het zwembad van het hotel ligt midden op het parkeerterrein aan de snelweg. Gelukkig regent het en kunnen we er toch geen gebruik van maken. Het robbertje vechten tegen de slaap lijkt door de laatste te worden gewonnen; onze dag is tenslotte weer een uurtje langer geworden vanwege een nieuwe tijdzone. Halleluja! (We zitten tenslotte op ((of is het nou in?)) de bible belt van Amerika).

Dinsdag 7 en Woensdag 8 September

Dinsdag 7 september heeft Ka een lampje verdiend. Simpelweg door de auto aan de andere kant van het motel te zetten; dit bespaarde ons drie trappen gezeul met onze amorfe duffels. Goed begin van de dag! Vol goede moed koers gezet naar Chattanooga en de Days Inn in een keer gevonden. Bravo! Helaas pletterden de mussen niet een maar drie keer van het dak van de hitte (gevoelstemperatuur 36 graden). In de gratis shuttle naar het centrum gesocialized met een dronken zwerver. Een mens moet wat in die hitte.

De volgende dag een zeer druk programma. Gelukkig vielen de mussen nu slechts twee keer van het dak .... De ochtend begonnen met de Incline Railway. Een elektrisch treintje dat de Lookout Mountain werd opgetrokken (7%!). Met een stevige pancake als basis ging dat maar net goed. Eenmaal boven op de berg, heeft Ka de battle of Chattanooga beslist door in de goede richting het kanon af te vuren. Na deze vurige strijd kwam de volgende attractie - Rock City - met zijn prachtige waterval precies op tijd (zie foto).

Daar hebben we kabouters gechased in het bijbehorende park. Erg leuk! Bij Starbucks een naakt sapje gedronken met een croissant. Unieke combinatie! We waren weer helemaal klaar voor de volgende attractie: Ruby Falls. Diepdiepdiep onder de grond zo werd ons verteld, maar uiteindelijk bleek het diepdiep te zijn (net als bij de mussen.....).

In de avond naar Hamilton Place om te winkelen.
Ook Chattanooga 5 keer gezien (soort van Aquarium in Atlanta). Voorlopig heeft deze vakantie de titel Verdwaalvakantie meegekregen. Morgen staat Nashville op het programma: dat belooft weer wat!
Voor nu: oogjes dicht en snaveltjes toe........

Maandag 6 september

Om vertrouwd te raken met de omgeving hebben we vanochtend eerst een paar rondjes rond het Aquarium gereden.... Vrij vertaald: we waren gewoon de weg kwijt. Mocht echter de pret in dit geweldige Aquarium niet drukken. Eenmaal binnen zijn we meteen doorgerend naar de Beluga s,omdat we die toch wel heel bijzonder vinden (zie foto....). Daarna zijn we door de tube gestrolled en hebben vervolgens kennis gemaakt met een heuse walvishaai (aaahhh; een beest van 7,5 meter!).

Tot op het bod bevroren van de airco in het Aquarium hebben we bij Starbucks een heerlijke warme koffie gedronken. Na de lunch (soep en fruit ) de World of Coca Cola ingedoken. Aan de 4D film een hernia en natte benen overgehouden. Al met al 2 uur zoet geweest in de wereld van deze bruine bubbels en eindelijk heeft Ka iets voor zich zelf gekocht (rara ...).
Half Atlanta gezien om Atlantic Station (nieuwe shopping area) te bereiken wat uiteindelijk wel is gelukt, zij het na wat ongeplande omwentelingen.
Tot morgen, waarbij vooralsnog de belangrijkste vraag is: Tennes-ie nou wel of Tennes-ie nou niet....

Zondag 5 september

Vanmorgen om 5 uur klaar wakker!
Geen tijd om op te staan dus toch nog even de lakens over ons hoofd getrokken. Uiteindelijk om half 8  opgestaan en na een redelijk ontbijt richting Lawrenceville vertrokken (outlet center!). Daar heeft Win een Sexy pyama gekocht...
In de veronderstelling dat het op zondag rustig zou zijn gingen we van Lawrenceville naar het Aquarium (haaien!) in Atlanta. Daar troffen we een rij aan van hier tot Tokio. Omdat we geen zin hadden om eerst naar Tokio te gaan leek ons de CNN studio een redelijk alternatief (zie foto). Erg funny vonden wij dat; daar hebben we een tour van een uur gemaakt en een  live-uitzending gezien.
Omdat we de parkeergarage tot 9 uur hadden betaald konden we nog niet naar huis; het was namelijk pas 6 uur.Vervolgens hebben we 6 blocks het vuur uit onze gympen gerend naar de Underground. Eenmaal daar, wisten we niet hoe snel we weer terug moesten stiefelen (zeer eng).
Vlak voordat we naar huis gingen kregen we nog een helder moment en hebben we alvast kaartjes voor morgen gekocht voor het Aquarium en World of Coca Cola. Morgen is het namelijk Labour day en staat er weer een rij van hier tot Tokio. Zoals jullie inmiddels weten hebben wij geen zin om daar eerst naar toe te gaan .....
Laterrrrr!

Zaterdag 4 september

Pete; je bent de goeiste! Door jou waren we lekker snel op Schiphol. Helaas stonden we voor de incheckbalie in de file. Ervaren reizigers als wij zijn, kozen we de goede rij en uiteindelijk konden we vrij vlug door de douane. Jammer genoeg hoefden we niet door de bodyscan. Door respectievelijk drie films (Carole) en twee films (Win) en een bende versnaperingen, vielen de bijna tien uur vliegen best mee. We kwamen aan bij 26 C. Lekker warm, niet vochtig!

Beetje vertraging hadden we bij het opvissen van de auto. Die was er namelijk in eerste instantie niet.  Enfin,  uiteindelijk toch een  (best mooie) Ford Mustang.... ehhh, Focus onder onze bipsen gekregen. En, zonder problemen weggescheurd, waar we best trots op zijn.

Het eerste motel hadden we gauw gevonden. (En het tweede volgens Carole ook; die ineens in de toekomst blijkt te kunnen kijken...). Het is (hier) nu 21.15 uur en Carole dondert zo wat in slaap. Ik probeer haar wakker te houden door tegen haar te schelden! Maar het helpt niet. Slaapkop! Trusten!