Zaterdag 25 september

Zaterdag 25 september



We hadden ons gisteravond al helemaal georganiseerd. De vuile was bij de vuile was, de electronica bij de electronica en de lekkere hapjes bij de lekkere hapjes.
Je kunt je boeltje maar bij elkaar hebben. Na het ontbijt de laatste bundel ansichtkaarten bij de receptie op de bus gedaan, want dat was gisteren niet gelukt. De postman was gister aan het eind van de middag namelijk net geweest en dan kun je ook niet je kaarten afgeven. Beetje vreemd, maar dat ligt vast aan ons.

Beetje triestig eindelijk onderweg – zoveel zin hebben we nou ook weer niet in Nederland – en toen bleek Annie stil gevallen. Met de nadruk op stil. Ze was blijkbaar klaar met ons, alleen wij nog niet met haar. Ka heeft nog geprobeerd op haar in te spreken, maar er kwam werkelijk geen woord meer uit. We zagen het al voor ons: 12-baans wegen rond Atlanta en welke links of rechts moeten we nu aanhouden?! Uiteindelijk bleek dat allemaal wel mee te vallen, maar het probleem zat echt in de staart: de return rental cars was onvindbaar.... Beter gezegd: de bordjes ontbraken. Na vijf rondjes rond het vliegveld, ook deze bestemming uiteindelijk gevonden. Best knap weer, van ons.

Op zo-n dag zit dan ook alles tegen. Het vliegtuig stamt van voor de oorlog; als haringen in een ton, zonder personal touch screen en wij zitten links en rechts ingeklemd tussen twee medepassagiers. Dit moeten we dus gewoon uitzitten.

Wat we het allerleukste vonden: de swamps met echte gators (beiden), maar Atlanta (veel gedaan en gezien) staat ook ergens boven aan het lijstje. Het minst leuk: Bourbon Street (bad smell!). Zeker nu we weten dat deze naar het franse koningshuis is vernoemd en ons franse vliegtuig eveneens te wensen over laat. Later!!!!

Vrijdag 24 september

Voorzien van een goedgevulde rugzak (vooral vocht), van top tot teen ingesmeerd met Deet en met de camera in de aanslag, vanochtend naar de Eufaula Wildlife Refuge vertrokken. In het hoofdkwartier te woord gestaan door een vrouwelijke veterane uit het Amerikaanse leger. Haar begroeting deed ons bijna in de houding springen, maar uiteindelijk bleek het een gezellig mens voor een praatje pot. Ze stuurde ons naar de Kennedy unit in het park, vanwege de huge gators en raccoons (zie foto).

Voor de verandering zonder problemen de betreffende unit gevonden, nu de gators en raccoons nog. Dat laatste is niet zo goed gelukt. Behalve drommen sprinkhanen, kuddes libellen, enorme zwermen muggen (waarvan Ka het slachtoffer is geworden) en een (1!) kraanvogel, hebben wij geen beest gezien.

Wij denken dat het wel eens te maken zou kunnen hebben met de temperatuur. Per slot van rekening was het getting cold en gaf de meter slechts 94F aan. De raccoons zaten zich in hun koele holletjes waarschijnlijk het lazarus te lachen om de twee roodaangelopen toeristen die het transpireren niet bijgedronken kregen. Wij durven te stellen dat dit de heetste vakantie is die we ooit hebben meegemaakt.

Na nog even kort aan ons bruiningsprogramma te hebben gewerkt, hebben we de tassen reisklaar gemaakt (en buiten op de stoep gezet). In de zweem van zoveel stinkend wasgoed verwachten wij de volgende dag anders niet te halen. In de wetenschap dat we na de vakantie mede daardoor het nodige te doen zullen hebben, heeft geen van tweeen heel veel zin om naar huis af te reizen. Helaas, ook aan onze vakantie komt een einde. Wat we naar alle waarschijnlijkheid nog het meeste zullen missen is ons blog. En de stilte. Vanwege al die mussen die niet meer van het dak zullen vallen. Tot straks!

Donderdag 23 september

Vanochtend  met lichte tegenzin vertrokken naar Eufaula. Dat kwam enerzijds door de verstoorde nacht en anderzijds vanwege de nogal lange rit.  Eerst de nacht. Net toen we tegen een uur of een de slaap hadden gevat stond er een damesduo op de deur te bonzen met de mededeling dat zij hun key binnen hadden laten liggen. Net of wij daar wat aan konden doen. Win stoof haar nest uit, rukte de deur open, snauwde hen af, smeet de deur weer dicht en ging terug naar bed. Maar ja, zie dan de slaap maar weer snel te vatten .... Niet de meest wenselijke voorbereiding voor de rit (500 km) die enkele uren later op het programma stond.

We hadden ons voor genomen om onderweg niet te stoppen (niet dat er ook maar iets te doen was...) zodat we uiterlijk rond een uur of vier in/aan het zwembad konden zitten/liggen. Na een slechte nacht is het tenslotte goed vertoeven aan het rand van het water. Omdat het zwembad net als in Nashville midden op het parkeerterrein gesitueerd was, hadden wij er bij aankomst meteen goed zicht op. Zulk groen water hadden wij nog nooit gezien! Helaas bleek het bij nadere inspectie een afdekzeil te zijn.

Navraag bij de dienstdoende receptioniste leerde dat het the end of the season en getting cold (zie plaatje) was....

Enigszins verbouwereerd keken wij elkaar aan; de temperatuurmeter gaf immers (nog altijd) 93F (!) aan.
Gelukkig mochten we van de betreffende dame wel van de bedjes gebruik maken; dus daar lagen wij inderdaad rond een uur of vier midden op de parkeerplaats bij een afgedekt zwembad. Want tja, ons bruiningsprogramma moet natuurlijk gewoon doorgang vinden.

De dag verliep uberhaupt wat  bijzonder. Het geplande raften bleek ook al niet door te kunnen gaan omdat Lake Eufaula deze wateractiviteit helemaal niet biedt. Bleek dat wij in de voorbereiding van deze reis een Eufaula in een heel andere staat hadden bekeken.... . Enfin, flexibel als wij zijn, gaan wij nu morgen gewoon naar de Eufaula Wild Life Refuge. Daar zitten namelijk dinosaurussen. Maar die zijn al een tijdje dood, zo hebben wij begrepen. Save journey!

Woensdag 22 september

Onze shopping-activiteiten voor deze vakantie hebben we op gedenkwaardige wijze afgesloten; enerzijds met de mooiste outlet die we zijn tegengekomen en anderzijds door 20 dollar uit te geven aan een zak(je) gummiebeertjes, wat Engelse dropjes en twee (kleine) zakjes pindaś. Zonder een spier te vertrekken, maar toegegeven: met lichte schrik... . Om zo lang mogelijk van deze duurbetaalde lekkernij te genieten hebben wij ons rantsoen bepaald op twee beertjes per dag waarop we dan minstens een half uur moeten zuigen.

In de loop van de middag richting het hotel gereden, waar we onder een dreigend wolkendek toch nog aan ons bruiningsprogamma hebben kunnen werken. Denk nu niet dat er een weersomslag heeft plaatsgevonden, want het is hier nog altijd boven de 90F! Na een verkwikkende douche de gitaarwinkel bezocht.

Vriendelijk geholpen door een jonge man die niets van meisjes moest hebben maar verder heel aardig was, hebben we een capo op de kop getikt, evenals een paar spannende plectra.

Voor het diner had Ka haar stoute (en nieuwe!) schoenen aangetrokken waardoor zij voor het eerst tijdens deze vakantie een biefstuk durfde te bestellen. Die viel gelukkig niet helemaal verkeerd.  Morgen onze laatste standplaats VS-2010. Met name Win moet daar nog even helemaal niet aan denken en Ka trouwens ook niet. Sweet dreams!, dus, for the time being... .

Dinsdag 21 september

Hoewel we het vandaag hard hebben geprobeerd is het niet gelukt om uit de verdwaalmodus te raken. We kwamen er pas achter in welk hotel we zaten toen we er al 30 km voorbij waren gereden. Omdat ook de autochtoon op zijn mower - dit keer zaten we echt in the middle nowhere - ons niet kon vertellen waar we heen moesten, zijn we zonder Annie een zoekactie naar ons motel gestart. Het knappe was dat we het nog hebben gevonden ook. De schrik was echter groot toen de Indiaase allochtoon achter de receptie ons in eerste instantie wist te vertellen dat wij geen reservation hadden. Gelukkig beschikken wij over een behoorlijke mate van vasthoudendheid en bleek hij uiteindelijk degene die in de war was en niet wij.

Nadat we ons zelf hadden geinstalleerd, op zoek gegaan naar een lunch. Daarbij liepen we geheel per ongeluk tegen een Dollar Tree aan en daar stonden (of liever gezegd, hingen) de medicijndoojes voor Moni in rijen van drie opgesteld. Hoera!

Helemaal zat van de kip, de burgers en de friet vond Ka via internet een Red Lobster op nog geen 3 kilometer bij het hotel vandaan. Daar zijn we, na ons bruiningsprogramma voor vandaag netjes te hebben afgewerkt, gretig naar toe gereden. We hebben er heerlijk gegeten (zie foto): met dank aan en heel veel knuffels voor mamma van de Laar! Bij het schrijven van dit blog zitten we nog steeds na te genieten!

We hebben op deze locatie (Mobile) nog geen vliegtuigen in de voor- of treinen in de achtertuin kunnen ontdekken. Wel zitten we met ons neus aan (bijna op) de snelweg. Nou ja, een mens kan niet alles hebben. Namaskaar!

Maandag 20 september

Na een onrustige nacht, de oorzaak kennen jullie inmiddels (voor de zekerheid zie plaatje), hebben we vandaag uitgebreid de boulevard tussen Gulfport en Biloxi verkend door deze circa zeven keer op en neer te rijden. Niet omdat dit op ons programma stond, maar omdat het richtingsgevoel van Win het volledig liet afweten. Duidelijk een gevalletje van de morning after... Vandaag geshopt en gezond (geslaagd) en gegokt (gezakt, maar binnen de marges).

Morgen zetten we koers naar Mobile. Wat we daar precies gaan doen is ook voor ons nog een verrassing; het ligt nu eenmaal op de route naar Atlanta en de thuisreis komt heel voorzichtig in zicht. Deze keer met recht: slaap zacht! (Vooral dat laatste....).

Zondag 19 september

Buiten het verzorgen van alle kindjes (de zusjes Philadelphia, de broertjes Nano en de drie geadopteerde eendjes) heeft Win er een nieuwe activiteit bij: het behoeden van de witte kussenslopen voor het gisteravond (door Ka) zwart geverfde haar. Zij doet dat door het kussen een oud zwart hemdje aan te trekken... . (Best vermoeiend, om Zwarte Magica te zijn).

Vandaag onze eerste Prime Outlet aangedaan, op circa ander half uur rijden van New Orleans (blij dat we daar weg waren...). Best een mooie outlet, niet heel erg groot, maar toch wat leuke cadeautjes gekocht (geheim....). Vandaar was het een klein half uurtje rijden naar ons volgende hotel in Gulfport.
Voor 56 dollar per nacht hebben we een inloop-douche met tv, een giga kamer met flatscreen, een balkon met uitzicht op het zwembad en dat alles vlak aan de boulevard met het strand voor de deur. Aan dat strand (zacht wit zand en palmpjes!) hebben we vanmiddag alvast een kijkje genomen.

Lekker gewandeld in het zeewater en daar hadden we een close encounter met een heuse rog (zie foto)! Het enige kleine spatje op al deze vreugde in Gulfport:  we hebben weliswaar een zwembad in de achtertuin, maar helaas niet zo ver er vandaan rijdt opnieuw (en vooral hoorbaar) een trein.... .
Mopperen doen wij echter niet want de voortuin bestaat uit een schone Mexicaanse Golf. Nu eerst nog even een beetje gokken en morgen: lekker zwemmen en zonnen!